They fuck you up, je vader en moeder. Ze bedoelen het niet zo, maar toch doen ze het.’ Dit begin van het bekende gedicht van Philip Larkin is het uitgangspunt van een persoonlijke, essayistische documentaire waarin Quirijns vragen stelt over haar ‘rol’ binnen haar familie. Aan de hand van therapiesessies van twee verschillende mannen én haar eigen verhaal, probeert ze antwoorden op prangende vragen te krijgen. Super 8-homemovies van willekeurige families tonen als spiegel anonieme gezichten met emoties die we allemaal (her)kennen.
De scene die ik heb verzonnen gaat over een persoon die iets wilt vertellen tegen een andere persoon. De andere persoon panikeert. Dit wordt vertaald naar beeld doordat we de persoon zien wegrennen. Door dit moment te laten zien in beeld, dat eigenlijk alleen in het hoofd van de persoon gebeurd, vind er tijdsvertraging plaats.
Dit zorgt ook voor een verlenging van de spanningsboog, die niet eindigt, maar vast blijft houden wanneer het beeld zwart wordt voordat de eerste persoon uitgesproken is. Ik denk dat het met meer frames nog interessant zou zijn om te kijken wat het effect is wanneer er meer afwisseling zou zijn tussen de frames waarin het gesprek plaatsvindt en de frames waarin de persoon aan het vluchten is. |
Vorig schooljaar heb ik vooral heel erg mijn best gedaan om alle vakken te halen. Dit hield in dat ik me vooral aan de opdracht hield en vaak bang was om dingen uit te proberen en dingen te doen die ik nog nooit had gedaan. Eigenlijk was ik bang om te leren omdat ik bang was om te falen en dit heeft ervoor gezorgd dat ik niet de ontwikkeling door heb gemaakt die ik hoopte door te maken.
Daarom wil ik dit schooljaar veel vrijer gaan werken, dingen uitproberen en vooral eens een keer (of meerdere keren) op m'n bek te gaan (of in het net: falen). Ik wil mezelf dus uitdagen om opdrachten op andere manieren aan te pakken, dingen uit te proberen die ik eerder niet durfde en automatisch ook veel te leren en een ontwikkeling door te maken.
|
|
|
|
|
|