Beeldende beoordeling
Woensdag 15 januari
Mijn werken tijdens de beeldende beoordeling:
|
|
|
|
Voor feedback en reflectie; zie ''atelier''!
Eindreflectie en presentatieplan
Vrijdag 10 januari
Eindreflectie
Ik begon dit semester met een leerdoel: mezelf de vrijheid geven om te falen, met de hoop een ander werk- en leerproces in gang te zetten. Dit was niet altijd makkelijk, en ik ben mezelf een aantal keer tegen gekomen, maar uiteindelijk ben ik blij verrast hoe goed mijn nieuwe instelling heeft uitgepakt. Ik heb dit semester leren lassen, en ik heb stappen gemaakt in het houtlokaal.
Wat betreft werkproces heb ik mijn ingewikkelde conceptuele gedachten aan de kant kunnen schuiven om aan de slag te gaan met experimenteren. Ook heb ik geleerd om vakoverstijgend te werken. Door de overkoepelende thema's van de vakken 3D en 4D is het me gelukt werken te koppelen en samen één verhaal te laten vertellen.
Wat ik mee wil nemen naar volgend semester is doorgaan op deze manier. Ik denk dat het nog beter kan. Soms maakte ik namelijk al snel keuzes zonder e.e.a. uitgeprobeerd te hebben. Mijn leerdoel voor volgens semester is dan ook: veel maken, veel experimenteren!
Presentatieplan
Het plan is om ''De Slapende Figuur'' samen met de video ''4 A.M.'' van het vak 4D te exposeren, omdat deze twee werken samen een geheel vormen. De concepten zijn gelijktijdig ontstaan en vullen elkaar aan. ''De Slapende Figuur'' zal worden tentoongesteld op de grond tegen de muur, op een zwart laken ter grote van een éénpersoonsmatras. Op de muur vlak boven het werk zal ''4 A.M. worden geprojecteerd. Op deze manier zal goed te zien zijn dat de werken iets over elkaar te zeggen hebben.
De constructie zal samen met mijn 4D fotografieserie gepresenteerd worden. Ook deze twee werken horen samen. De fotografieserie zal op de muur opgehangen worden. Een stuk daarvoor zal in de ruimte de constructie geplaatst worden.
Ik begon dit semester met een leerdoel: mezelf de vrijheid geven om te falen, met de hoop een ander werk- en leerproces in gang te zetten. Dit was niet altijd makkelijk, en ik ben mezelf een aantal keer tegen gekomen, maar uiteindelijk ben ik blij verrast hoe goed mijn nieuwe instelling heeft uitgepakt. Ik heb dit semester leren lassen, en ik heb stappen gemaakt in het houtlokaal.
Wat betreft werkproces heb ik mijn ingewikkelde conceptuele gedachten aan de kant kunnen schuiven om aan de slag te gaan met experimenteren. Ook heb ik geleerd om vakoverstijgend te werken. Door de overkoepelende thema's van de vakken 3D en 4D is het me gelukt werken te koppelen en samen één verhaal te laten vertellen.
Wat ik mee wil nemen naar volgend semester is doorgaan op deze manier. Ik denk dat het nog beter kan. Soms maakte ik namelijk al snel keuzes zonder e.e.a. uitgeprobeerd te hebben. Mijn leerdoel voor volgens semester is dan ook: veel maken, veel experimenteren!
Presentatieplan
Het plan is om ''De Slapende Figuur'' samen met de video ''4 A.M.'' van het vak 4D te exposeren, omdat deze twee werken samen een geheel vormen. De concepten zijn gelijktijdig ontstaan en vullen elkaar aan. ''De Slapende Figuur'' zal worden tentoongesteld op de grond tegen de muur, op een zwart laken ter grote van een éénpersoonsmatras. Op de muur vlak boven het werk zal ''4 A.M. worden geprojecteerd. Op deze manier zal goed te zien zijn dat de werken iets over elkaar te zeggen hebben.
De constructie zal samen met mijn 4D fotografieserie gepresenteerd worden. Ook deze twee werken horen samen. De fotografieserie zal op de muur opgehangen worden. Een stuk daarvoor zal in de ruimte de constructie geplaatst worden.
Zet de tijd stil - constructie is af!
Woensdag 11 december
Vandaag heb ik de ''zet de tijd stil'' constructie afgemaakt. Een paar weken geleden had ik al de lengtes verzameld van een aantal mensen (ongeveer 40) die een grote rol spelen in mijn leven. Het originele idee om mensen zelf hun eigen touw te laten spannen werd te ingewikkeld. Dus ik besloot dat in mijn achterhoofd te houden als ideale situatie en het voor nu zelf te doen.
Als kleur voor het touw koos ik blauwgrijs, een kleur die goed past bij de foto's die ik voor 4D heb gemaakt. Ik vind het belangrijk dat de werken qua vormgeving matchen, omdat ze op conceptueel gebied samen zijn ontstaan. De kleur van mijn eigen touw is licht oranje, als contrast, zodat je duidelijk ziet dat het een andere kleur is (ook omdat de touwen dun zijn en de kleuren dus niet super opvallend zijn).
Toen ik alle touwen op lengte had geknipt, ging ik naar Marco voor een tacker met nietjes. Ik had lang nagedacht over de beste manier om de touwen vast te maken aan het hout, en hoewel de nietjes zichtbaar zouden zijn, leek het me wel de beste manier om het zo strak mogelijk te spannen.
Deze manier van bevestigen bleek lastiger dan gedacht. Ik had vaak twee nietjes nodig om een touw goed vast te zetten en een paar keer knapte er een touw. Helaas kwam ik er vrij laat (bij de laatste 5 touwen) pas achter dan langere nietjes deze problemen oplosten. Wel een leermoment voor de volgende keer: eerst uitproberen!
En toen was dit het resultaat:
Als kleur voor het touw koos ik blauwgrijs, een kleur die goed past bij de foto's die ik voor 4D heb gemaakt. Ik vind het belangrijk dat de werken qua vormgeving matchen, omdat ze op conceptueel gebied samen zijn ontstaan. De kleur van mijn eigen touw is licht oranje, als contrast, zodat je duidelijk ziet dat het een andere kleur is (ook omdat de touwen dun zijn en de kleuren dus niet super opvallend zijn).
Toen ik alle touwen op lengte had geknipt, ging ik naar Marco voor een tacker met nietjes. Ik had lang nagedacht over de beste manier om de touwen vast te maken aan het hout, en hoewel de nietjes zichtbaar zouden zijn, leek het me wel de beste manier om het zo strak mogelijk te spannen.
Deze manier van bevestigen bleek lastiger dan gedacht. Ik had vaak twee nietjes nodig om een touw goed vast te zetten en een paar keer knapte er een touw. Helaas kwam ik er vrij laat (bij de laatste 5 touwen) pas achter dan langere nietjes deze problemen oplosten. Wel een leermoment voor de volgende keer: eerst uitproberen!
En toen was dit het resultaat:
|
|
|
|
Ik ben tevreden met het resultaat! Ik vind het beeld niet super pakkend of interessant op zichzelf, maar ik denk dat het dat in combinatie met de fotoserie van 4D wel gaat zijn. Verder vond ik het een heel nuttig werk om te maken, omdat ik veel praktische dingen heb geleerd over het maken van een constructie!
Laatste les: feedback en overwegingen
Woensdag 27 november
Vandaag was de laatste les en dus was het tijd voor feedbackrondes. Ik zat in een groepje met Romy, Isis, Sarah, Iris en natuurlijk Karen. Tijdens mijn feedbackmoment ging het voornamelijk om twee punten: de versteviging van het werk en hoe het werk te exposeren.
Er werden verschillende mogelijkheden besproken om het werk te verstevigen. Mijn oorspronkelijke idee was om dat te doen met nog een laag gipsverband. Nadeel hiervan waren de kosten. En ik zou goed op moeten letten m.b.t. de hechting van het materiaal. Dit zou betekenen dat ik het originele verband ook weer nat zou moeten maken. We bespraken andere opties, zoals metaal en hout, en uiteindelijk werd er besloten dat een simpele constructie van ijzerdraad het beste zou werken. Goedkoop, makkelijk en redelijk snel.
Daarna bespraken we de manier van tentoonstellen. Ik lichtte toe dat het werk een samenwerking is met de 4D film ''4 AM'' en dat ik deze dan ook graag samen wil tentoonstellen tijdens de beoordeling. Er werd geopperd dat ik de video op het 3D werk zou kunnen projecteren. Dit leek mij geen goed idee, omdat je dan (denk ik) niet meer goed kunt zien wat er in de video gebeurd. Een oplossing hiervoor zou video mapping zijn. Maar aangezien ik daar nog nooit mee heb gewerkt en aangezien de beperkte tijd, leek me dat voor nu geen realistische oplossing (hoewel wel erg interessant). De twee werken zullen dus apart, wel naast of boven elkaar, geëxposeerd worden.
Maar hoe het werk dan te exposeren? Op een matras? Op een blok? Op de grond? Met een laken er onder? Welke kleur? Met tape een kader er om heen maken? Lijkt het dan een overleden persoon? En een laken er overheen leggen? In hoeverre? Of een deken? Wordt het dan te letterlijk? Dit waren allemaal vragen die aan bod kwamen. Voornaamste uitkomst: ga experimenteren! Mijn voorkeur gaat nu in ieder geval uit naar het volgende (en mijn klasgenoten zijn het hiermee eens): Op de grond, op een zwart laken ter afmeting van een éénpersoons matras. Verder geen omranding of dekens.
Er werden verschillende mogelijkheden besproken om het werk te verstevigen. Mijn oorspronkelijke idee was om dat te doen met nog een laag gipsverband. Nadeel hiervan waren de kosten. En ik zou goed op moeten letten m.b.t. de hechting van het materiaal. Dit zou betekenen dat ik het originele verband ook weer nat zou moeten maken. We bespraken andere opties, zoals metaal en hout, en uiteindelijk werd er besloten dat een simpele constructie van ijzerdraad het beste zou werken. Goedkoop, makkelijk en redelijk snel.
Daarna bespraken we de manier van tentoonstellen. Ik lichtte toe dat het werk een samenwerking is met de 4D film ''4 AM'' en dat ik deze dan ook graag samen wil tentoonstellen tijdens de beoordeling. Er werd geopperd dat ik de video op het 3D werk zou kunnen projecteren. Dit leek mij geen goed idee, omdat je dan (denk ik) niet meer goed kunt zien wat er in de video gebeurd. Een oplossing hiervoor zou video mapping zijn. Maar aangezien ik daar nog nooit mee heb gewerkt en aangezien de beperkte tijd, leek me dat voor nu geen realistische oplossing (hoewel wel erg interessant). De twee werken zullen dus apart, wel naast of boven elkaar, geëxposeerd worden.
Maar hoe het werk dan te exposeren? Op een matras? Op een blok? Op de grond? Met een laken er onder? Welke kleur? Met tape een kader er om heen maken? Lijkt het dan een overleden persoon? En een laken er overheen leggen? In hoeverre? Of een deken? Wordt het dan te letterlijk? Dit waren allemaal vragen die aan bod kwamen. Voornaamste uitkomst: ga experimenteren! Mijn voorkeur gaat nu in ieder geval uit naar het volgende (en mijn klasgenoten zijn het hiermee eens): Op de grond, op een zwart laken ter afmeting van een éénpersoons matras. Verder geen omranding of dekens.
De Slapende Figuur
Woensdag 20 november
Vandaag was het dan zo ver: het ingipsen van Max! Sappho had eerder die week al aangeboden om te helpen. Dat vond ik erg fijn aangezien Sappho al ervaring heeft met gips en mij dus goed zou kunnen instrueren en helpen. We begonnen aan het einde van de les (zodat Max en Sappho wel nog aan hun eigen werk konden werken) met het klaarleggen van de materialen: een matras bedekt met plastic, gipsverband, bakjes met water en een heleboel vaseline.
Toen was het tijd om aan de slag te gaan. We smeerden Max in met vaseline en deden folie om z'n hoofd. Toen ging hij liggen en begonnen we met het ingipsen. Omdat we met z'n tweeën waren ging dit snel. We deden z'n hoofd als laatste. Toen lieten we hem nog 10 minuten liggen. Het afhalen van het gips ging lastig, en ik besloot het door te knippen bij z'n middel. Maar dat kan ik later nog aan elkaar maken. Het proces:
Toen was het tijd om aan de slag te gaan. We smeerden Max in met vaseline en deden folie om z'n hoofd. Toen ging hij liggen en begonnen we met het ingipsen. Omdat we met z'n tweeën waren ging dit snel. We deden z'n hoofd als laatste. Toen lieten we hem nog 10 minuten liggen. Het afhalen van het gips ging lastig, en ik besloot het door te knippen bij z'n middel. Maar dat kan ik later nog aan elkaar maken. Het proces:
|
|
Het resultaat:
|
|
Ik ben hier erg tevreden mee! Het is veel gedetailleerder dan ik in gedachten had, wat top is! Ik moet het wel volgende week nog wat steviger maken, want nu zakt het een beetje in, alhoewel ik dat er ook wel interessant uit vind zien. Ik ben er ook over aan het denken om nog iets met textiel te gaan doen, maar ik weet nog niet precies wat.
Ik vond het super leuk om te doen. We hebben enorm gelachen. Ook was het leerzaam. Ik weet nu veel over gipsverband en hoe het toegepast kan worden. Tot slot wil ik Max en Sappho heel erg bedanken voor hun hulp! Zonder hen was het niet gelukt.
Ik vond het super leuk om te doen. We hebben enorm gelachen. Ook was het leerzaam. Ik weet nu veel over gipsverband en hoe het toegepast kan worden. Tot slot wil ik Max en Sappho heel erg bedanken voor hun hulp! Zonder hen was het niet gelukt.
Slapende figuren
Woensdag 13 november
Vandaag ben ik aan de slag gegaan met het nieuwe concept: de slapende figuren. Ik begon met de globale vorm en werkte dit steeds verder uit. Daarna maakt ik alle lijnen steeds gladder. Dit was het proces:
|
|
|
|
|
|
Hoewel dit precies is wat ik in gedachten had, ben ik er niet tevreden mee. Ik vind het beeld saai en cliché. Voor volgende lessen wil ik dan ook iets anders uitproberen:
Ten eerste ben ik hier nog niet helemaal klaar mee, dus ik wil wel nog een versie hiervan maken, maar dan zo abstract dat je nauwelijks een mengvorm er in kunt herkennen en het puur om de glooiende lijnen gaat.
Daarnaast wil ik groter gaan werken. Met gips (geïnspireerd door mijn klasgenoten die vandaag allemaal toffe dingen hebben gedaan met gips). Omdat dit werk een tegenhanger een aanvulling gaat worden van de 4D film ''4 AM'', was ik aan het denken om Max, die de hoofdrol speelt in de film, te gebruiken en hem in een slapende houding in te gipsen.
Ten eerste ben ik hier nog niet helemaal klaar mee, dus ik wil wel nog een versie hiervan maken, maar dan zo abstract dat je nauwelijks een mengvorm er in kunt herkennen en het puur om de glooiende lijnen gaat.
Daarnaast wil ik groter gaan werken. Met gips (geïnspireerd door mijn klasgenoten die vandaag allemaal toffe dingen hebben gedaan met gips). Omdat dit werk een tegenhanger een aanvulling gaat worden van de 4D film ''4 AM'', was ik aan het denken om Max, die de hoofdrol speelt in de film, te gebruiken en hem in een slapende houding in te gipsen.
Inspiratie slapende figuren: Henk Visch
|
|
Kleien en nieuw concept
Woensdag 6 november
Vandaag gingen we tijdens de les aan de slag met model kleien. Vorige week had ik helaas de eerste les (naakt) model kleien gemist, maar gelukkig was er vandaag nog een kans, dit maal met kleren. Ik vond het lastig om weer in de flow van het kleien te komen, simpelweg omdat het zo lang geleden was. Daarbij kwam nog het aspect van model kleien, dat überhaupt helemaal nieuw was. Beginnen is dan altijd lastig, en de oplossing blijkt altijd zo simpel: gewoon beginnen.
|
|
|
Stap voor stap de basisvormen van het lichaam opbouwen (met een beetje hulp van Karen gelukkig)
|
|
|
Tussendoor raakte ik even afgeleid door draken en hoedjes, maar ik heb geleerd om dat dan ook maar gewoon te laten gebeuren.
|
|
|
Daarna ging ik aan de slag met stofuitdrukking. Dit was ook helemaal nieuw, en bleek dat ik met het verkeerde gereedschap aan de slag was gegaan, maar na een correctie van Karen wist ik hoe ik het aan moest pakken en leerde ik al doende wat werkte qua techniek.
|
|
En zie hier: het eindresultaat!
Ik vond dit een lastige les. Verhoudingen zijn altijd een moeilijk aspect voor mij, net zoals bij 2D model tekenen. Maar dit maakt het des te uitdagender en leerzamer. Want ik vond het ook ontzettend leerzaam. Naast dat het weer een goede oefening was om verhoudingen te leren, heb ik ook geheel nieuwe dingen geleerd, zoals stofuitdrukking met klei.
Nieuw concept
Na het kleien hadden we nog tijd om onze nieuwe concepten voor de tweede helft van het semester te bespreken. Dit is mijn concept:
Ik wil slapende figuren gaan kleien. Deze werken gaan een samenwerking en wisselwerking worden met het videoproject van 4D, genaamd ''4 AM''. 4 AM gaat over de innerlijke wereld van de mens tijdens het slapen, namelijk dromen. In dromen lijkt er altijd meer tijd te zijn, net zoals in de film Inception. Slapende figuren laten daarentegen juist het uiterlijke vertoon van de slaap zien. Slapende figuren hebben een rustige en vredige uitstraling en tijd lijkt te vertragen of juist stil te staan in hun wereld.
4 AM is een film bestaande uit drukken beelden met veel beweging en indrukken. De tijd in de film is gelaagd en er gebeurd veel binnen een korte tijd. De snelheid is dus hoog. Het gaat over de innerlijke beleving van de slaap. Slapende figuren laat een rustig, simpel beeld zien, die een simpele, vertraagde of stilstaande versie van de tijd vertolken. Het gaat over de uiterlijke vertoning van de slaap. Samen vormen deze werken een compleet beeld van de dimensies van tijd tijdens de slaap. Een periode waarin tijd interessante dingen lijkt te doen.
Ik wil een serie maken van slapende figuren. Hoe ik het nu voor me zie, zijn deze figuren: niet realistisch, niet gedetailleerd, glooiende landschappen bestaande uit vloeiende lijnen en drukken ze het rustgevende gevoel van slapende mensen uit. Volgende week ga ik starten met het eerste werk uit de serie. Daarbij wil ik vooral uit gaan proberen wat wel en niet werkt om het gevoel over te brengen.
Nieuw concept
Na het kleien hadden we nog tijd om onze nieuwe concepten voor de tweede helft van het semester te bespreken. Dit is mijn concept:
Ik wil slapende figuren gaan kleien. Deze werken gaan een samenwerking en wisselwerking worden met het videoproject van 4D, genaamd ''4 AM''. 4 AM gaat over de innerlijke wereld van de mens tijdens het slapen, namelijk dromen. In dromen lijkt er altijd meer tijd te zijn, net zoals in de film Inception. Slapende figuren laten daarentegen juist het uiterlijke vertoon van de slaap zien. Slapende figuren hebben een rustige en vredige uitstraling en tijd lijkt te vertragen of juist stil te staan in hun wereld.
4 AM is een film bestaande uit drukken beelden met veel beweging en indrukken. De tijd in de film is gelaagd en er gebeurd veel binnen een korte tijd. De snelheid is dus hoog. Het gaat over de innerlijke beleving van de slaap. Slapende figuren laat een rustig, simpel beeld zien, die een simpele, vertraagde of stilstaande versie van de tijd vertolken. Het gaat over de uiterlijke vertoning van de slaap. Samen vormen deze werken een compleet beeld van de dimensies van tijd tijdens de slaap. Een periode waarin tijd interessante dingen lijkt te doen.
Ik wil een serie maken van slapende figuren. Hoe ik het nu voor me zie, zijn deze figuren: niet realistisch, niet gedetailleerd, glooiende landschappen bestaande uit vloeiende lijnen en drukken ze het rustgevende gevoel van slapende mensen uit. Volgende week ga ik starten met het eerste werk uit de serie. Daarbij wil ik vooral uit gaan proberen wat wel en niet werkt om het gevoel over te brengen.
Schetsen om uit te proberen
Woensdag 30 oktober
Ik had als feedback gekregen dat ik verschillende manieren om de draden op te spannen in de kubus uit moest proberen. Dit heb ik gedaan door verschillende opties te schetsen. Variabelen hierin zijn kleurgebruik en het wel of niet gebruiken van labels. Verder is er nog de optie om de middelste draad (die mij representeert) ook kriskras te doen, maar deze optie heb ik niet getekend, omdat ik vrij zeker weet dat ik dat niet wil. Ik vind het qua symboliek het mooiste als ik het middelpunt en de constante factor ben in het verhaal, aangezien het werk het concept tijd vanuit míjn referentiekader verbeeldt.
|
Schetsen (links) en legenda (boven)
Ik denk dat ik wil gaan voor de meest ''clean'' optie, dus in één kleur en zonder labels. Dit omdat ik het zo strak mogelijk wil houden. Dan past het namelijk goed bij mijn 4D fotografie project. En dit en dat concept zijn tegelijkertijd ontstaan en steeds weer geïnspireerd op elkaar, dus ik vind een samenhang in uiterlijk vorm dan ook belangrijk. Verder vind ik labels het abstracte er af halen en het te letterlijk maken. En de uniformiteit gecreëerd door gebruik van één kleur, vind ik passend bij het idee van de samenloop van alle mensen in je leven. |
Onderzoek - Alan Chin
|
Alan Chin is an artist whose work attempts to navigate the continuous abundance of information through visual language in contemporary life by integrating elements of painting, architecture, installation, and performance. Often investigating the value we place on objects and explores how objects create meaning within the vocabulary of life. Chin finds connection by using everyday materials, ranging from found objects, nature, and humanity. Chin see’s art as evidence of behavior and is interested in the process of experimentation. As a result, his work seems to hover in a transitional state of paradox, as if caught between life and death. Locked in a moment the work becomes a self-perpetuating system, seemingly capable of a goal, transition, and rebirth. Like a search engine, his work attempts to organize the universe through a fragile, personal system of order with in the seemingly chaotic world by focusing the intersection of what we share, and pass on when we live together.
|
Alan Chin (b. 1987 Berkeley, CA) lives and maintains a studio in Downey, California. He attended Academie Minerva in the Netherlands and earned his BFA in ceramics and painting from California College of the Arts in 2011. For six years, Chin was studio assistant to the American artist, Raymond Saunders. His work has been shown in cities around the world and at institutions such as Berkeley Art Museum, California College of the Arts, Richmond Art Center, Sam and Alfreda Maloof Museum, and the Tokyo Metropolitan Art Museum. In 2017 he was selected to represent the USA at the first International Ecological Sculpture Biennale in Wuhan, China.
|
|
We live in a materialistic and structured society filled with order and rules. Humanity is challenged to question the boundaries we share as mankind. Mankind often forgets to be “kind.” The complex ecosystems and microcosms within our very planet are immense and seemingly infinite. From the ever-expanding universe of outer space to our infinite inner expansion within, we continue to discover and uncover new layers within our landscape.
Instant, digital, social media, and artificial intelligence allow us to connect like we never have before, though we can still feel disconnected and alone. The need for codependency and biodiversity are becoming more a part of the discussion for our future. Could it be that we are moving from the age of technology approaching the age of connection? How can we transform into more of a peaceful collective geographical relationship with one another? How can we re-imagine how life is organized on earth? How do we gift the wisdom that will empower the future?
Every breakdown creates opportunity for a breakthrough. We are mark makers, carbon or otherwise. Our future is at a critical state in need of individual value and universal access. From the air we breathe to the food we eat we must remember to investigate the natural order of things evolving from a political geography dividing the world to functional geography connecting us. We are the food we eat. Only together we stand the chance to do something meaningful, building a better planet for all. We are in a global revolution, taking a quantum leap of mobility to a global network civilization. We must build more pathways to allow more connection and quality exchange. Connectivity is the new reality. Connectivity is opportunity. Connectivity is destiny.
Ask to Artists:
I invite you to participate and collaborate in a multifaceted sculptural installation that will first take place in the Metropolitan Museum Art in Tokyo as part of the show, “CROSSCURENT.” The sculpture is titled “ALONE” which comes from the Old English root “ALL ONE” meaning together oneness in the whole, until time and translation shifted its meaning to being by one self.
I would like to use this opportunity to shift the dialogue about what it means to be alone and the connection of what it means to be together. The sculpture is a constellation of artist coming together with the idea derived from “ it takes a village to raise a child” and “we are on the planet together.” Though we may have social boundaries that seemingly separate us from one another, we are on this planet together.
The spontaneity of chance and the movement throughout the space will allow the work to be an access point, connecting the dots of our time by allowing the possibility of infinite angular focal points, movement, and chance to shift the vocabulary of connection. This sculpture will create a safe space for the multigenerational discussion of connection.
I am asking loved ones, friends, family and artist whom I met to participate.
The first 100 to say yes will be included in the installation in Tokyo. I am asking for the artist to contribute one disk with a diameter ranging from 1” to 36”, if you are not going to make it to Tokyo the diameter of the disk must be 24” or less, and delivered to me by January 11th unless discussed otherwise. The disk is a ½’’ thick max unless you talked to me about a specific material. *Please let me know if you will be coming to Tokyo as there are other logistics to discuss.
Each disk represents an individual story as a starting point as part of a constellation of connection and pulse with in a physical space. The disk must be a circle and able to be suspended in air, it must be flat. Each disk will represent an artist’s individual story. The disk will be a part of the larger sculpture installation. If you agree to participate in this experience you are agreeing to gift your work to this sculpture as a form of collaboration with the intention of this sculpture to be gifted to the viewer to experience as a whole work of art together. Each artist is allowed the opportunity to write a brief statement in 300 words or less, that will be included in a catalogue/book of the sculpture and it’s participants. Each artist asked has been selected to participate as an individual.
This is a call to the artist, humanity, connection, and love.
Instant, digital, social media, and artificial intelligence allow us to connect like we never have before, though we can still feel disconnected and alone. The need for codependency and biodiversity are becoming more a part of the discussion for our future. Could it be that we are moving from the age of technology approaching the age of connection? How can we transform into more of a peaceful collective geographical relationship with one another? How can we re-imagine how life is organized on earth? How do we gift the wisdom that will empower the future?
Every breakdown creates opportunity for a breakthrough. We are mark makers, carbon or otherwise. Our future is at a critical state in need of individual value and universal access. From the air we breathe to the food we eat we must remember to investigate the natural order of things evolving from a political geography dividing the world to functional geography connecting us. We are the food we eat. Only together we stand the chance to do something meaningful, building a better planet for all. We are in a global revolution, taking a quantum leap of mobility to a global network civilization. We must build more pathways to allow more connection and quality exchange. Connectivity is the new reality. Connectivity is opportunity. Connectivity is destiny.
Ask to Artists:
I invite you to participate and collaborate in a multifaceted sculptural installation that will first take place in the Metropolitan Museum Art in Tokyo as part of the show, “CROSSCURENT.” The sculpture is titled “ALONE” which comes from the Old English root “ALL ONE” meaning together oneness in the whole, until time and translation shifted its meaning to being by one self.
I would like to use this opportunity to shift the dialogue about what it means to be alone and the connection of what it means to be together. The sculpture is a constellation of artist coming together with the idea derived from “ it takes a village to raise a child” and “we are on the planet together.” Though we may have social boundaries that seemingly separate us from one another, we are on this planet together.
The spontaneity of chance and the movement throughout the space will allow the work to be an access point, connecting the dots of our time by allowing the possibility of infinite angular focal points, movement, and chance to shift the vocabulary of connection. This sculpture will create a safe space for the multigenerational discussion of connection.
I am asking loved ones, friends, family and artist whom I met to participate.
The first 100 to say yes will be included in the installation in Tokyo. I am asking for the artist to contribute one disk with a diameter ranging from 1” to 36”, if you are not going to make it to Tokyo the diameter of the disk must be 24” or less, and delivered to me by January 11th unless discussed otherwise. The disk is a ½’’ thick max unless you talked to me about a specific material. *Please let me know if you will be coming to Tokyo as there are other logistics to discuss.
Each disk represents an individual story as a starting point as part of a constellation of connection and pulse with in a physical space. The disk must be a circle and able to be suspended in air, it must be flat. Each disk will represent an artist’s individual story. The disk will be a part of the larger sculpture installation. If you agree to participate in this experience you are agreeing to gift your work to this sculpture as a form of collaboration with the intention of this sculpture to be gifted to the viewer to experience as a whole work of art together. Each artist is allowed the opportunity to write a brief statement in 300 words or less, that will be included in a catalogue/book of the sculpture and it’s participants. Each artist asked has been selected to participate as an individual.
This is a call to the artist, humanity, connection, and love.
In deze video is een heel deel van het proces van het werk Alone gedocumenteerd. Zoals te zien is was een een redelijk spontane en last-minute opzet. Het is een simpele constructie, bestaande uit metaal en hout. Ik denk dat de constructie vooral functioneel is. In een zijde van de kubus is een netwerk van draden gespannen. Dit werd later de bovenkant. Aan dit netwerk van draden hangen alle ''discs'' die het werk maken. Een simpele constructie dus, die in dienst staat van de installatie, het eigenlijke werk, en het concept.
Les 5: Constructie bouwen!
Woensdag 2 oktober
Vandaag ben ik aan de slag gegaan met onderstaand concept. Uiteraard startte ik bij Marco voor advies. We begonnen met het uitzoeken van de soort hout die ik het beste kon gebruiken. Er waren twee opties:
1. Underlayment: gelaagd hout dat wordt gebruikt in de bouw. Het is licht een sterk, maar de balken kunnen buigen onder de druk van de touwen in mijn werk.
2. Massief hout: dikker en massiever hout. Nadeel is een buiging, maar die kan juist met het touw gecorrigeerd worden.
Uiteindelijk opperde ik het idee om een combinatie te doen: Underlayment voor de korte delen en massief hout voor de lange delen. Eerder die les had Isis al mijn lichaam opgemeten. Hiermee berekende ik de nodige lengte van de balken, en Marco zaagde ze op maat voor mij. Toen ik alle latten had, ging ik aan de slag met het in elkaar boren van de constructie volgens Marco's instructies. Dit was een beetje vallen en opstaan, maar uiteindelijk is het me gelukt, en daar ben ik erg blij mee!
1. Underlayment: gelaagd hout dat wordt gebruikt in de bouw. Het is licht een sterk, maar de balken kunnen buigen onder de druk van de touwen in mijn werk.
2. Massief hout: dikker en massiever hout. Nadeel is een buiging, maar die kan juist met het touw gecorrigeerd worden.
Uiteindelijk opperde ik het idee om een combinatie te doen: Underlayment voor de korte delen en massief hout voor de lange delen. Eerder die les had Isis al mijn lichaam opgemeten. Hiermee berekende ik de nodige lengte van de balken, en Marco zaagde ze op maat voor mij. Toen ik alle latten had, ging ik aan de slag met het in elkaar boren van de constructie volgens Marco's instructies. Dit was een beetje vallen en opstaan, maar uiteindelijk is het me gelukt, en daar ben ik erg blij mee!
Zagende Marco
|
Het eerste frame
|
Waar ik erg blij mee was
|
|
|
|
Tussenstappen in het werkproces
El aan de slag
|
Het eindresultaat!
|
En het past! Blij!
|
Vorig schooljaar heb ik het houtlokaal een beetje ontlopen, omdat ik het niet kende en niet wist en het daarom eng vond. Dit jaar wil ik juist aan de slag met de dingen die ik niet ken en eng vind, en dit is daar een goed voorbeeld van. Ik wist niet hoe ik het moest aanpakken, maar heb om hulp gevraagd en ben daarna lekker aan de slag gegaan. Niet alleen ben ik tevreden met het beeldende resultaat, ook ben ik trots op mijn werkhouding van vandaag!
Ideeën komen op onbewaakte momenten
|
Zoals ik al eerder met Karen had besproken: het is vaak in de onbewaakte momenten dat ideeën in je brein lijken te verschijnen. Alle info zit al in je hoofd, en juist wanneer je er niet bewust mee bezig bent -slapen, douchen etc.- gaat je brein connecties vormen en ontstaat er nieuwe ideeën.
Zo ontstond ook dit idee. Van de schetsen die ik vorige week maakte, bleef de rechthoek het meeste hangen. Ik stelde me een rechthoek voor die precies om een persoon heen paste. Het persoonlijke kader van die persoon. De menselijke maat. We zien alles vanuit onze eigen maat, vanuit ons eigen referentiekader. Dit idee combineerde met het idee van verschillende kleuren draad. Ik stelde me voor dat elke kleur een individuele persoon was. Hun levens - hun levenslijn, hun tijdlijn - naast en door elkaar heen, maar wel duidelijk allemaal uniek, allemaal een eigen kleur. Dat is dus het concept, en dit is het plan: ik ga van ijzer een driedimensionale rechthoek maken, gebaseerd op mijn afmetingen. Deze rechthoek representeert mijn referentiekader, mijn kijk op de tijd, mijn eigen leven en de levens van de mensen |
om me heen. Want ik kan tijd alleen vanuit mijn eigen perspectief verbeelden. Aangezien dat het enige perspectief is dat ik ken. In deze rechthoek span ik een gekleurde draad: mijn levenslijn, levensloop, mijn persoonlijke tijdlijn. Deze zal exact mijn lichaamslengte zijn. Vervolgens zal ik hetzelfde doen voor de mensen in mijn leven. Zij krijgen elke een unieke kleur draad, zo lang als hun lichaamslengte, die ze zelf mogen spannen in de kubus.
Dus zo ga ik tijd definiëren, aan de hand van de levens van de mensen om me heen. Het feit dat het daardoor meteen ook collaboratie-werk wordt, spreekt me zeer aan. Verbondenheid en samen zijn voor mij namelijk zeer belangrijke waarden.
Dus zo ga ik tijd definiëren, aan de hand van de levens van de mensen om me heen. Het feit dat het daardoor meteen ook collaboratie-werk wordt, spreekt me zeer aan. Verbondenheid en samen zijn voor mij namelijk zeer belangrijke waarden.
Les 4: stage-intervisie
Ik was deze les alleen aanwezig tijdens de presentaties en heb dus niet verder aan mijn werk kunnen werken.
Les 3: nog een proef, en toen....zat ik vast
Woensdag 18 september
Vandaag wilde ik net als vorige week lekker aan de slag, dus dat deed ik ook. Ik besloot nog een proefje te maken, maar dit keer met een andere vorm en van een ander materiaal. Ik wilde met hout aan de slag maar besefte me dat dit te lang ging duren voor een proefje, dus besloot gebruik te maken van satéprikkers. Hiervan maakte ik een kubusconstructie. De prikkers maakte ik aan elkaar met lijm uit een lijmpistool. Toen de kubus (die een beetje scheef was geworden) af was, nam ik een lang stuk visdraad, dat ik op alle mogelijke manier ruimtelijk voor de kubus spande. Hierdoor werd de kubus helaas nóg schever. Dit was het resultaat:
|
|
Toen ik dit proefje af had, wist ik niet zo goed hoe ik verder moest. Ik klapte dicht en er kwam niks meer uit. Dus ging ik rondhangen. Totdat Karen me gelukkig vond en vroeg hoe het ging. Ik vertelde eerlijk dat ik goed aan de slag was gegaan maar nu was vastgelopen. Wat volgde was een inspirerend en interessant gesprek over vastlopen. Ook spraken we over mijn leerdoel voor dit jaar en de invloed daarvan op mijn werkproces, dat nu een andere vorm leek te krijgen. Karens tip was om te gaan schetsen. Hoe simpel en logisch ook, hier had ik niet aan gedacht. Ik vond het een goede en fijne tip en besloot het na te leven. Dit volgde:
Links de schetsen van het proefje en rechts de schetsen n.a.v. het gesprek met Karen
Richting het einde van de les kwam Karen nog even kijken hoe het ging met schetsen. Ze vond dat ik goed bezig was, wat ik fijn vond om te horen, maar zei dat mijn schetsen nog te netjes waren. Ze daagde me uit om zo slordig, afwezig en spontaan mogelijk te schetsen, zonder idee van tevoren, en dan te kijken wat er uit komt. In deze schetsen kan ik dan inspiratie vinden voor mijn werk. Dit was voor mij nieuw en anders, en met mijn leerdoel in mijn achterhoofd ging ik deze uitdaging dus graag aan!
Ik vind het interessant om te ondervinden hoe één leerdoel je hele werkproces en zelf de relatie met een docent kan veranderen en ik vind het heel fijn om te merken dat de docenten mij ook ondersteunen en uitdagen binnen dit leerdoel.
Ik vind het interessant om te ondervinden hoe één leerdoel je hele werkproces en zelf de relatie met een docent kan veranderen en ik vind het heel fijn om te merken dat de docenten mij ook ondersteunen en uitdagen binnen dit leerdoel.
Les 2: schetsen en lassen
Woensdag 11 september
Na het gesprek met Wouter wist ik zeker dat ik niet aan de slag kon gaan met het concept tijd, zonder het concept snelheid. Snelheid is immers de manier waarop tijd zichtbaar is. Door tijd te verbeelden (een idee dat ik eerder als niet verbeeldbaar bestempelde) in een stilstaand beeld, zet je de tijd dus eigenlijk al stil. Dit is dan ook de opdracht; ''zet de tijd stil''.
Bij 4D zette ik de tijd stil door een natuurlijke klok, namelijk licht en schaduw, te fotograferen. Een foto staat stil, daarmee de tijd ook, en dus is de tijd stilgezet door de foto. De foto's die ik maakte bleken allen geometrische vormen te bevatten, die ik bestempelde als abstraheringen van de stilstaande tijd. Perfect, want stilstaande tijd is immers een abstract concept.
Deze manier van stilstaande tijd verbeelden wilde ik dan ook voortzetten in mijn 3D werk. In tegenstelling tot vorige les, wilde ik niet meer nadenken en schrijven, maar juist aan de slag. Op het gebied van denkbeelden wist ik wat ik uit wilde beelden, maar in het kader van het beeld nog niet. Dit kwam juist goed uit, want ik wil dit semester meer experimenteer aan de slag gaan. Dus ik begon gewoon te maken, en daar had ik ook zin in!
Ik begon met een metalen frame, dat ik construeerde door dik ijzerdraad aan elkaar te lassen met een puntlasser. Vervolgens wilde ik hier verschillende kleuren draad doorheen spannen, als wijze van verschillende tijdlijnen in alle richtingen afbeelden. Ik had echter maar tijd voor één kleur (toevallig rood, als in: de rode draad), en toen was het tijd om te leren lassen bij Marco. Hieronder het resultaat:
Bij 4D zette ik de tijd stil door een natuurlijke klok, namelijk licht en schaduw, te fotograferen. Een foto staat stil, daarmee de tijd ook, en dus is de tijd stilgezet door de foto. De foto's die ik maakte bleken allen geometrische vormen te bevatten, die ik bestempelde als abstraheringen van de stilstaande tijd. Perfect, want stilstaande tijd is immers een abstract concept.
Deze manier van stilstaande tijd verbeelden wilde ik dan ook voortzetten in mijn 3D werk. In tegenstelling tot vorige les, wilde ik niet meer nadenken en schrijven, maar juist aan de slag. Op het gebied van denkbeelden wist ik wat ik uit wilde beelden, maar in het kader van het beeld nog niet. Dit kwam juist goed uit, want ik wil dit semester meer experimenteer aan de slag gaan. Dus ik begon gewoon te maken, en daar had ik ook zin in!
Ik begon met een metalen frame, dat ik construeerde door dik ijzerdraad aan elkaar te lassen met een puntlasser. Vervolgens wilde ik hier verschillende kleuren draad doorheen spannen, als wijze van verschillende tijdlijnen in alle richtingen afbeelden. Ik had echter maar tijd voor één kleur (toevallig rood, als in: de rode draad), en toen was het tijd om te leren lassen bij Marco. Hieronder het resultaat:
|
|
Ik vond het heel tof en super waardevol om te leren lassen! Daarnaast heb ik een angst overwonnen en een knagend gevoel van een bepaalde familie erfenis die ik diende te vervullen kunnen bevredigen.
Daarna was het tijd om te bespreken. Ik lichtte mijn gesprek met Wouter, mijn gedachten daarna en het maakproces van de schets toe. Tijdens het vertellen realiseerde ik me dat één kleur draad eigenlijk sterker was, in het kader van het abstracte. Het maakt het beeld simpeler en dus sterker. De draad symboliseert tevens de verschillende kanten die tijd opgaat.
Het doel voor volgende les: les 2 in lassen van Marco, en verder wil ik nog één, of als het lukt, meerdere, proefjes maken binnen het idee dat ik nu heb staan.
Ik ben zeer tevreden over de manier waarop deze les is verlopen. Ik heb optimaal gebruik gemaakt van de tijd, heb een nieuwe vaardigheid (lassen) geleerd en daarbij mijn angsten overwonnen en heb een ontwikkeld idee om weten te zetten in beeld zonder van tevoren een beeldend concept te hebben. Ik ben onderzoeksmatig en experimenteel aan de slag gegaan, wat zowel in lijn staat met mijn persoonlijke leerdoelen als de doelen van dit semester.
Daarna was het tijd om te bespreken. Ik lichtte mijn gesprek met Wouter, mijn gedachten daarna en het maakproces van de schets toe. Tijdens het vertellen realiseerde ik me dat één kleur draad eigenlijk sterker was, in het kader van het abstracte. Het maakt het beeld simpeler en dus sterker. De draad symboliseert tevens de verschillende kanten die tijd opgaat.
Het doel voor volgende les: les 2 in lassen van Marco, en verder wil ik nog één, of als het lukt, meerdere, proefjes maken binnen het idee dat ik nu heb staan.
Ik ben zeer tevreden over de manier waarop deze les is verlopen. Ik heb optimaal gebruik gemaakt van de tijd, heb een nieuwe vaardigheid (lassen) geleerd en daarbij mijn angsten overwonnen en heb een ontwikkeld idee om weten te zetten in beeld zonder van tevoren een beeldend concept te hebben. Ik ben onderzoeksmatig en experimenteel aan de slag gegaan, wat zowel in lijn staat met mijn persoonlijke leerdoelen als de doelen van dit semester.
Een gesprek met Wouter
Donderdag 5 september
Vandaag sprak ik af met Zoé (voormalig Breitner student). Samen gingen we naar de Couscous Club (haar voormalige werk), waar we spraken met Wouter, de eigenaar. Ik had Wouter al enkele keren eerder gesproken en wist dat hij insteressate iedeen heeft over uiteenlopende onderwerpen. Deze avond vertelde hij ons over zijn snelheidsproject, waar hij al jaren mee bezig is. Tot mijn verrassing sloot het goed aan bij het thema tijd, waar we dit semester op de academie mee bezig zijn.
Samen kwamen we tot de conclusie dat tijd, ruimte en snelheid samenhangen en niet kunnen bestaan zonder elkaar. Dit zit hem dan ook logischerwijs in de natuurkundige formules voor deze begrippen.
Verder stuurde Wouter mij zijn manifest over snelheid. Deze heb ik ondertussen gelezen en ik ben hier zeer enthousiast over geworden. Hierover wellicht later meer.
Samen kwamen we tot de conclusie dat tijd, ruimte en snelheid samenhangen en niet kunnen bestaan zonder elkaar. Dit zit hem dan ook logischerwijs in de natuurkundige formules voor deze begrippen.
Verder stuurde Wouter mij zijn manifest over snelheid. Deze heb ik ondertussen gelezen en ik ben hier zeer enthousiast over geworden. Hierover wellicht later meer.
Les 1: thema en existentiële crisis
Woensdag 4 september
Vandaag was de eerste les en daarmee ook meteen de twee introductie van het thema tijd, gelijk aan het thema dat we behandelen bij 4D. Na een globale uitleg lazen we een stuk van filosoof Henri Bergson, over dat tijd eigenlijk ''duur'' is. Daarna mochten we aan de slag. Maandag tijdens 3D was het me prima gelukt om op veilige afstand te blijven van de onvermijdelijke existentiële crisis, maar vandaag lukte dat niet meer. Binnen een tijd span van 2 uur passeerde in alle stadia, van staren tot lachen en van huilen tot serieuze gesprekken. In deze gesprekken bespraken we dezelfde vragen die in mijn hoofd rondspookten wanneer we niet spraken.
Mijn conclusie: ik wil een niet ver-beeldbaar concept (namelijk tijd) verbeelden. Simpel, toch?
Ik weet dat ik hiermee een hele grote uitdaging zet voor mezelf, maar dat wil ik juist. Ik kan niet op een simpelere manier nadenken over tijd, omdat tijd simpelweg niet simpel is. Het is zeer ingewikkeld en kan dus niet gevangen worden in simpele gedachten of beelden.
- Lineaire tijd, bestaat dat wel?
- Heeft tijd een begin en een einde?
- Hoe ziet tijd er dan uit?
- Kan men zich dit wel voorstellen?
- Wat is de relatie met oneindigheid, het universum, snelheid en beweging?
- Wie heeft tijd bedacht?
- Is tijd hetgeen dat betekenis geeft aan het leven?
Mijn conclusie: ik wil een niet ver-beeldbaar concept (namelijk tijd) verbeelden. Simpel, toch?
Ik weet dat ik hiermee een hele grote uitdaging zet voor mezelf, maar dat wil ik juist. Ik kan niet op een simpelere manier nadenken over tijd, omdat tijd simpelweg niet simpel is. Het is zeer ingewikkeld en kan dus niet gevangen worden in simpele gedachten of beelden.
Het plan voor volgende week:
- Leren lassen bij Marco;
- Testjes maken van hoe tijd er mogelijk uit zou kunnen zien (verschillende vormen/concepten en materialen).