Rio Baxter
Dahlia Raz
|
|
|
|
Monument Valley
|
|
|
|
Marina Abramovic
Call Me By Monet
|
|
|
|
Fotokroniek #69 - Sevilay Maria - #MYOWNGENDER
Dinsdag 21 januari
|
|
Kunstbeschouwing opdracht
Vrijdag 10 januari
Welke waarde en betekenis ken je toe aan kunst?
Welke waarde en betekenis ken je toe aan het doceren van kunst?
Welke waarde en betekenis ken je toe aan het maken van kunst?
Welke waarde en betekenis ken je toe aan het doceren van kunst?
Welke waarde en betekenis ken je toe aan het maken van kunst?
Homage to Humanity - Jimmy Nelson
Zaterdag 28 december, Museum aan het Vrijthof Maastricht
Poems for Earthlings - Adrián Villar Rojas (Oude Kerk)
Vrijdag 13 december
Yungblud - Lonely together
Joker cinematografie
Visual poem
|
RuigoordRuigoord is een voormalig eiland en een dorp met diezelfde naam in de Houtrakpolder in de gemeente Amsterdam, in de provincie Noord-Holland. Het dorp werd gekraakt op 24 juli 1973. Inmiddels staat het bekend als kunstenaarskolonie nabij Amsterdam omdat leegstaande woningen in de jaren zeventig in gebruik werden genomen door kunstenaars. Tegenwoordig zijn er ateliers gevestigd en worden er culturele activiteiten georganiseerd in het voormalige kerkgebouw.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ruigoord |
HALLELUJAH - A Circus/Queer Film
Muza - Anna Achmatova
Wanneer ik 's avonds wacht of zij zal komen,
Dan hangt het leven, lijkt het, aan een draad.
Wat maal ik nog om roem, jeugd, vrijheidsdromen
Als zij met haar schalmei daar voor mij staat.
Daar is ze. Met haar sluier teruggeslagen,
Kijkt ze mij aan met onverholen blik.
'Was jij het die aan Dante,' zal ik vragen
'De Hel dicteerde?' 'Ja,' is 't antwoord. 'Ik'.
Vertaling: Marja Wiebes en Margriet Berg
https://www.muurgedichten.nl/nl/muurgedicht/muza-1924
Dan hangt het leven, lijkt het, aan een draad.
Wat maal ik nog om roem, jeugd, vrijheidsdromen
Als zij met haar schalmei daar voor mij staat.
Daar is ze. Met haar sluier teruggeslagen,
Kijkt ze mij aan met onverholen blik.
'Was jij het die aan Dante,' zal ik vragen
'De Hel dicteerde?' 'Ja,' is 't antwoord. 'Ik'.
Vertaling: Marja Wiebes en Margriet Berg
https://www.muurgedichten.nl/nl/muurgedicht/muza-1924
Raoul Wallenberg - Holocaust Memorial Park
Special Art Awards
Woensdag 11 september
Sevilay Maria
|
|
|
|
Parthenon of Forbidden Books
Laser 3.14 Tag op school
maandag 4 maart
Laser 3.14 is the pseudonym of an anonymous street artist, painter and poet in Amsterdam, who began writing graffiti as a child in the eighties.
The poet behind the pseudonym Laser 3.14 sprays short socio-critical messages on temporary surfaces in Amsterdam in particular. Instead of writing on walls to leave a permanent mark, he always uses temporary surfaces such as fences, construction site hoardings, protective wooden panels, tarp covers and signs. Using black text almost exclusively, he never draws images and almost never uses colour in his street works.
Laser 3.14 started his creation of street poetry in the early 2000s, with his poems being largely influenced by the lyrics of musicians such as The Doors, The Velvet Underground and Joy Division. Laser 3.14 draws inspiration from a variety of sources including his own personal life experiences, love, hate, tolerance, intolerance, music, movies, politics and religion, often addressing social, political and personal topics relatable to people.
His pseudonym is a reference to his love of science fiction. The 3.14 in his name stands for the mathematical constant Pi, which for him is also an abbreviation for 'public image'. In addition to his street art activities, he is also an exhibiting artist and cartoonist, with the book Are You Reading Me published in 2009.
Pisswife Expo Sexyland
Woensdag 27 februari
|
|
|
|
Kunsthal Rotterdam
Woensdag 20 februari
Cold War
Donderdag 7 februari
|
|
Alan Chin - Alone
We live in a materialistic and structured society filled with order and rules. Humanity is challenged to question the boundaries we share as mankind. Mankind often forgets to be “kind.” The complex ecosystems and microcosms within our very planet are immense and seemingly infinite. From the ever-expanding universe of outer space to our infinite inner expansion within, we continue to discover and uncover new layers within our landscape.
Instant, digital, social media, and artificial intelligence allow us to connect like we never have before, though we can still feel disconnected and alone. The need for codependency and biodiversity are becoming more a part of the discussion for our future. Could it be that we are moving from the age of technology approaching the age of connection? How can we transform into more of a peaceful collective geographical relationship with one another? How can we re-imagine how life is organized on earth? How do we gift the wisdom that will empower the future?
Every breakdown creates opportunity for a breakthrough. We are mark makers, carbon or otherwise. Our future is at a critical state in need of individual value and universal access. From the air we breathe to the food we eat we must remember to investigate the natural order of things evolving from a political geography dividing the world to functional geography connecting us. We are the food we eat. Only together we stand the chance to do something meaningful, building a better planet for all. We are in a global revolution, taking a quantum leap of mobility to a global network civilization. We must build more pathways to allow more connection and quality exchange. Connectivity is the new reality. Connectivity is opportunity. Connectivity is destiny.
Dear Artist,
I invite you to participate and collaborate in a multifaceted sculptural installation that will first take place in the Metropolitan Museum Art in Tokyo as part of the show, “CROSSCURENT.” The sculpture is titled “ALONE” which comes from the Old English root “ALL ONE” meaning together oneness in the whole, until time and translation shifted its meaning to being by one self.
I would like to use this opportunity to shift the dialogue about what it means to be alone and the connection of what it means to be together. The sculpture is a constellation of artist coming together with the idea derived from “ it takes a village to raise a child” and “we are on the planet together.” Though we may have social boundaries that seemingly separate us from one another, we are on this planet together.
The spontaneity of chance and the movement throughout the space will allow the work to be an access point, connecting the dots of our time by allowing the possibility of infinite angular focal points, movement, and chance to shift the vocabulary of connection. This sculpture will create a safe space for the multigenerational discussion of connection.
I am asking loved ones, friends, family and artist whom I met to participate.
The first 100 to say yes will be included in the installation in Tokyo. I am asking for the artist to contribute one disk with a diameter ranging from 1” to 36”, if you are not going to make it to Tokyo the diameter of the disk must be 24” or less, and delivered to me by January 11th unless discussed otherwise. The disk is a ½’’ thick max unless you talked to me about a specific material. *Please let me know if you will be coming to Tokyo as there are other logistics to discuss.
Each disk represents an individual story as a starting point as part of a constellation of connection and pulse with in a physical space. The disk must be a circle and able to be suspended in air, it must be flat. Each disk will represent an artist’s individual story. The disk will be a part of the larger sculpture installation. If you agree to participate in this experience you are agreeing to gift your work to this sculpture as a form of collaboration with the intention of this sculpture to be gifted to the viewer to experience as a whole work of art together. Each artist is allowed the opportunity to write a brief statement in 300 words or less, that will be included in a catalogue/book of the sculpture and it’s participants. Each artist asked has been selected to participate as an individual.
This is a call to the artist, humanity, connection, and love.
Bronnen:
https://www.instagram.com/alanchinart/?hl=nl
http://www.alanchin.us/home/2019/2/19/pscs4xehmjw03xhe2w75u8w0nn31j4
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=WZXPxRwZwYE
HAS Food Experience
Dinsdag 5 februari
Vandaag was ik naar de HAS Food Experience in Den Bosch, een evenement waar alle afstuderende van de studie Food Innovation (mijn vorige studie) hun werk laten zien. Een soort expo dus. Alleen miste voor mij grotendeels de creativiteit en innovatie, wat ook meteen als reminder diende voor waarom ik met deze opleiding ben gestopt. Gelukkig waren er in de zee van onoriginele concepten ook echt creatieve pareltjes te vinden, zoals het concept Walking the Dog van mijn oud-klasgenootje Tommie van der Goes.
|
|
Walking the dog... op een stille winteravond. Alleen het geluid van je voeten krakend op de bevroren grond. Het aroma van een koude dennen bries, verdwijnend in een eindeloos pad van sneeuw.
Walking the Dog is een whiskey gebaseerd op de seizoenen, waarbij de zintuiglijke beleving van het seizoen wordt vertaald naar aroma's in de whiskey. In de wintereditie zijn dan het gevoel (koude whiskey uit de vriezer), geluid (speciale evrpakking die geen geluid maakt, vergelijkbaar met de stilte nadat er sneeuw is gevallen), de geur en de smaak (dennen, kruiden etc.) van winter terug te vinden.
Ik vind dit een ontzetten tof concept, omdat het niet alleen om de smaak of voedingswaarde van een product gaat, maar juist om de hele beleving er omheen, die je beleefd met al je zintuigen. Ik vind dat Tommie dit op een creatieve en innovatie manier terug heeft laten komen in zijn product, en ik ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen!
Ik vind dit een ontzetten tof concept, omdat het niet alleen om de smaak of voedingswaarde van een product gaat, maar juist om de hele beleving er omheen, die je beleefd met al je zintuigen. Ik vind dat Tommie dit op een creatieve en innovatie manier terug heeft laten komen in zijn product, en ik ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen!
Svankmajer - The Alchemical Wedding
Maandag 4 februari
Vandaag ben ik met Sarah, Veerle, Marijn en Brian naar de expositie ''Jan Svankmajer - The Alchemical Wedding'' in het EYE filmmuseum geweest, op aanraden van Wypke tijdens onze eerste les 4D diezelfde ochtend. Ik wist niet veel over Svankmajer, behalve dat hij animatiefilms maakte, maar tijdens deze expo ben ik er achter gekomen dat hij een all-round kunstenaar is. Deze ontdekking is vergelijkbaar met mijn ontdekkingen tijdens de Tim Burton expo waar ik eerder over schreef, en toevallig is Svankmajer ook van grote invloed op het werk van Burton.
Deze invloed werd meteen duidelijk in de beeldtaal. Naast het overduidelijke surrealisme spelen heb absurde, de fantasie en vele andere invloeden een rol. Svankmajer laat zich beïnvloeden door de tijd waar wetenschap nog hand in hand ging met mysterie en magie, en dat is duidelijk te zien in zijn curieuze en vaak gruwelijke werken. Ze deden met dan ook erg denken aan de rariteitenkabinetten die in diezelfde tijd er populair waren. Net als deze kabinetten zijn de werken van Svankmajer een combinatie van natuur, biologie, wetenschap, nieuwsgierigheid, magie, fantasie en gruwelijkheid. Dit geeft het werk curieuze laag en maakt het ontzettend interessant, doordat het tot de verbeelding spreekt.
Hieronder een aantal hoogtepunten van de expo The Alchemical Wedding van Jan Svankmajer in het EYE Filmmuseum:
Deze invloed werd meteen duidelijk in de beeldtaal. Naast het overduidelijke surrealisme spelen heb absurde, de fantasie en vele andere invloeden een rol. Svankmajer laat zich beïnvloeden door de tijd waar wetenschap nog hand in hand ging met mysterie en magie, en dat is duidelijk te zien in zijn curieuze en vaak gruwelijke werken. Ze deden met dan ook erg denken aan de rariteitenkabinetten die in diezelfde tijd er populair waren. Net als deze kabinetten zijn de werken van Svankmajer een combinatie van natuur, biologie, wetenschap, nieuwsgierigheid, magie, fantasie en gruwelijkheid. Dit geeft het werk curieuze laag en maakt het ontzettend interessant, doordat het tot de verbeelding spreekt.
Hieronder een aantal hoogtepunten van de expo The Alchemical Wedding van Jan Svankmajer in het EYE Filmmuseum:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
De week van Eros
Maandag 28 januari t/m vrijdag 1 februari
Deze week was de themaweek: de week van Eros, over erotiek en seksualiteit. Helaas was ik de helft van de week ziek en heb ik daardoor mijn werk niet af kunnen maken en zal ik gaan herkansen. Maar dat betekent niet dat deze week geen enorme inspiratie was voor mij.
Maandag werden we in groepen ingedeeld en ik zat bij David Bade, mijn eerste keus. Ik had voor David gekozen, niet omdat zijn werk mij persé heel erg aansprak, maar vooral om hoe hij zelfs is als persoon. En ik werd niet teleurgesteld. In de paar uur die we maandag doorbrachten met David, heb ik veel geleerd en werd ik vooral veel geïnspireerd. Hier een aantal lessen van David die ik meeneem:
Vrijdag tijdens de eindexpositie heb ik David nog gezien en even met kunnen praten, wat ontzettend fijn was. Hij complimenteerde me op mijn proces (ook al was dit onderbroken door ziekte) en denkwijze en moedigde me aan om hier door mee te gaan. Hij zag dat ik plezier had in het maken, wat hem enthousiasmeerde en op zijn beur mij weer enthousiasmeerde.
Tot slot was de expositie een enorme inspiratiebron. Ik vond het ontzettend gaaf om te zien wat al mijn studiegenoten hadden gemaakt en ik was heel erg onder de indruk van de hoeveelheid en de kwaliteit van het werk. Hieronder een aantal hoogtepunten:
Maandag werden we in groepen ingedeeld en ik zat bij David Bade, mijn eerste keus. Ik had voor David gekozen, niet omdat zijn werk mij persé heel erg aansprak, maar vooral om hoe hij zelfs is als persoon. En ik werd niet teleurgesteld. In de paar uur die we maandag doorbrachten met David, heb ik veel geleerd en werd ik vooral veel geïnspireerd. Hier een aantal lessen van David die ik meeneem:
- ''Prioriteiten zijn als scheten'' Je moet zo zo lang mogelijk vasthouden, tot dat het echt niet meer gaat, en dan laat je ze los.
- ''Ik snap niks van het leven'' Een manier om iets van de vluchtigheid van het bestaan te pakken te krijgen, is aan het einde van elke dag je afvragen ''Wat zou je vast willen houden van vandaag?'' Dit noem je dan the Catch of the Day.
- Iedereen kijkt op een andere manier en pakt iets met z'n ogen. Dat wat je pakt is van jou, echt van jou.
- Vind, pak en houd de vrijheid in je werk(proces).
- Laat de tweedeling tussen kunst en educatie los! Door deze juist als een te zien en educatie en interactie te verwerken in je werk, wordt dit sterker.
Vrijdag tijdens de eindexpositie heb ik David nog gezien en even met kunnen praten, wat ontzettend fijn was. Hij complimenteerde me op mijn proces (ook al was dit onderbroken door ziekte) en denkwijze en moedigde me aan om hier door mee te gaan. Hij zag dat ik plezier had in het maken, wat hem enthousiasmeerde en op zijn beur mij weer enthousiasmeerde.
Tot slot was de expositie een enorme inspiratiebron. Ik vond het ontzettend gaaf om te zien wat al mijn studiegenoten hadden gemaakt en ik was heel erg onder de indruk van de hoeveelheid en de kwaliteit van het werk. Hieronder een aantal hoogtepunten:
|
|
|
|
|
Connecting Light Venlo
Woensdag 26 december
Met tweede kerstdag was ik met mijn vader bij mijn familie in Venlo. Na het eten vroeg mijn oom ineens of we de groene laser in de lucht al hadden gezien. Onze reactie was een verbaasde nee. Toen we even later in de tuin stonden en omhoog keken begrepen we wat er bedoeld werd: midden door de lucht zagen we een enorme groene laser straal.
Mijn oom legde uit dat hij een tijdje geleden ineens was verschenen, en dat niemand wist wat het was of wat het deed. de bevolking van Venlo speculeerde: aliens? militaire oefening? Later werd onthuld dat het om een kunstwerk ging: Connecting Light van kunstenaar Suzanne Berkers.
Mijn oom legde uit dat hij een tijdje geleden ineens was verschenen, en dat niemand wist wat het was of wat het deed. de bevolking van Venlo speculeerde: aliens? militaire oefening? Later werd onthuld dat het om een kunstwerk ging: Connecting Light van kunstenaar Suzanne Berkers.
Connecting Light is een initiatief van kunstenaar Suzanne Berkers in samenwerking met Stichting Het Raam. Het project bestaat uit een expositie in de Alte Fabrik in Kaldenkerken en een fiets- en wandelroute langs 29 locaties.
De lichtlijn verbindt vijf hoge gebouwen: de Innovatoren, het Venlose stadskantoor, de Molenbossen in Blerick, de schoorsteen van Wienerberger in Tegelen en de St. Clemenskerk in Kaldenkerken. Het gaat om een route van zeventien kilometer, die in de donkere uren wandelend of fietsend kan worden afgelegd.
Er is een Connecting Light-app, die als gids dient tijdens de wandeling of fietstocht. Met het project wil de kunstenaar laten zien dat er overal verbindingen zijn, tussen gebouwen en tussen mensen en het landschap.
https://www.omroepvenlo.nl/nieuws/artikel/groene-lasers-verbinden-gebouwen-voor-kunstproject
Amsterdam Light Festival
Zaterdag 8 december
Zaterdagavond heb ik een deel van de route van het Amsterdam Light Festival gelopen. Dit waren de werken die mij het meest opvielen en/of aanspraken:
|
|
Film: Beautiful Boy
Zaterdag 17 november
Film: Girl
Maandag 12 november
Tim Burton Expo Genk
Zaterdag 10 november
Als visionaire filmregisseur en producent wordt Tim Burton (Amerikaan, 1958) internationaal erkend en gelauwerd voor zijn films. The World of Tim Burton presenteert zijn uitgebreide artistieke werk in een samenhangende tentoonstelling van tekeningen, schilderijen, foto’s, geanimeerde stop-motion poppen, maquettes, geanimeerde films en sculpturale installaties.
Zaterdag 10 november was ik naar de Tim Burton Expositie in bioscoop C-Mine in Genk. Ik houd heel erg van films en ook van (enge) fantasie. Niet gek dus dat Tim Burton al jaren een van mijn favoriete regisseurs is. Ik wilde dan ook super graag naar deze expo!
|
|
The World of Tim Burton ging in première in 2014 en wordt gecureerd door Jenny He. De expo focust op de bijzondere karakters en werelden die enkel en alleen konden ontstaan in de unieke verbeeldingswereld van Tim Burton. Er worden meer dan 400 werken gepresenteerd in verschillende secties. In Around the World geven illustraties in notaboekjes, schrijfblokken van hotels, servieten van restaurants,… de spontaniteit van Tim Burton zijn creatieve proces weer. In de sectie Film Characters krijgt de bezoeker meer inzicht in het ontstaan en de ontwikkeling van vele bekende filmpersonages. En in het onderdeel Influences kom je te weten waar Tim Burton inspiratie uit put, hier is ook meteen het vroegste werk van hem terug te vinden.
http://www.c-mine.be/Bezoek/burton/about
De expositie heeft me veel meer inzicht gegeven in Tim Burton('s werk). Niet alleen als regisseur, maar vooral ook als kunstenaar. Ik begon ook steeds duidelijker bepaalde onderwerpen en stijlelementen te herkennen als zijn stijl. Dit heb ik opgeschreven in mijn aantekeningen:
|
Tim Burton's stijlelementen:
|
Tim Burton's onderwerpen/thema's
|
Daarna heb ik geprobeerd om aan de hand van deze kenmerkende elementen zelf een aantal tekeningen te maken in Burton's stijl:
|
|
An apology to my body
noah.hella: The following passages in these posts are from “an apology to my body” by my friend Emma Bassetti (@genderdoodles). ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(I)
An apology to my body,
For the pain
And for the shame.
An apology
For the years of hate,
And the lack of grace.
For not seeing it as worth of beauty,
For laughing off the compliments
That left a bitter aftertaste in my mouth
And sweet red chicks on my friend.
(II)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body,
For forcing it into a cage
For not having the courage
To set it free.
For not having the strength
To let it be,
And accompany me in life
And priding myself with it,
For not being able to just live it off,
And dance and sing and be weightless.
(III)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for quitting on the sports,
For quitting gymnastics, and acro, and horse riding, and bally, and swimming classes.
Vaulting.
Oh, and rugby and kick boxing.
And never going to the gym.
For having ignored it for a long time,
And not venerated its sanctity.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(IV)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
An apology to my back and vertebras and rib cage.
And the boobs.
An apology to my boobs. That’s how I should call this poem.
I sincerely apologise
For the minutes, the hours, the days, the weeks and the months
Spent forced into a binder.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(V)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Anyway, back to the body, I apologise for
Not able to stretch or breath to the fullest of my lung capacity
For long, never ending days
An apology to my left shoulder.
An apology for reading that you gotta take a break
After eight hours,
Get out of the damned binder
And yet it’s seven p.m. and I left home at 9 a.m.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(VI)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
For not being able to love it,
For not putting on moisturising cream.
Ever.
Or take long deep relaxed baths.
For not doing manicure, but eating my nails instead.
An apology for not sleeping enough and drinking too much coffee.⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(VII)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
For standing it in the good days.
Those days in which I can almost ignore it,
Almost forget dysphoria exists,
Almost able to just live it off.
(VIII)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for letting those be the good days.
For not letting her touch it in the bad days,
For leaving it so ununderstood.
An apology for dreaming change,
An apology for not knowing where this journey will take me.
For not being able to look at the mirror
And be happy and satisfied.
(IX)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for not having a roadmap,
But just a bunch of lost,
Steel strong
Pneumatic hammer-like,
dreams.
To look at the mirror, one day, and smile.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Poem by Emma Bassetti (@genderdoodles)
Pictures by myself .
(I)
An apology to my body,
For the pain
And for the shame.
An apology
For the years of hate,
And the lack of grace.
For not seeing it as worth of beauty,
For laughing off the compliments
That left a bitter aftertaste in my mouth
And sweet red chicks on my friend.
(II)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body,
For forcing it into a cage
For not having the courage
To set it free.
For not having the strength
To let it be,
And accompany me in life
And priding myself with it,
For not being able to just live it off,
And dance and sing and be weightless.
(III)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for quitting on the sports,
For quitting gymnastics, and acro, and horse riding, and bally, and swimming classes.
Vaulting.
Oh, and rugby and kick boxing.
And never going to the gym.
For having ignored it for a long time,
And not venerated its sanctity.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(IV)⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
An apology to my back and vertebras and rib cage.
And the boobs.
An apology to my boobs. That’s how I should call this poem.
I sincerely apologise
For the minutes, the hours, the days, the weeks and the months
Spent forced into a binder.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(V)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Anyway, back to the body, I apologise for
Not able to stretch or breath to the fullest of my lung capacity
For long, never ending days
An apology to my left shoulder.
An apology for reading that you gotta take a break
After eight hours,
Get out of the damned binder
And yet it’s seven p.m. and I left home at 9 a.m.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(VI)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
For not being able to love it,
For not putting on moisturising cream.
Ever.
Or take long deep relaxed baths.
For not doing manicure, but eating my nails instead.
An apology for not sleeping enough and drinking too much coffee.⠀⠀⠀⠀⠀⠀
(VII)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology to my body
For standing it in the good days.
Those days in which I can almost ignore it,
Almost forget dysphoria exists,
Almost able to just live it off.
(VIII)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for letting those be the good days.
For not letting her touch it in the bad days,
For leaving it so ununderstood.
An apology for dreaming change,
An apology for not knowing where this journey will take me.
For not being able to look at the mirror
And be happy and satisfied.
(IX)⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
An apology for not having a roadmap,
But just a bunch of lost,
Steel strong
Pneumatic hammer-like,
dreams.
To look at the mirror, one day, and smile.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Poem by Emma Bassetti (@genderdoodles)
Pictures by myself .
|
|
|
Noordbrabants Museum
Dinsdag 9 oktober
Paleisbrug Den Bosch
|
|
Noordbrabants Museum Den Bosch
Tokyo Vampire Hotel
Zaterdag 6 oktober
Jammen en plein air
Woensdag 3 oktober 2018
Ik was aan het wandelen door het Erasmuspark, toen ik opeens muziek hoorde. Toen ik de bocht om liep, zag ik tussen de bomen op een grasveld, en man met een versterker en een gitaar, heerlijk jammend. Hij was helemaal z'n eigen ding aan het doen, op een prachtige plek in de open lucht, een voorzag daarbij alle voorbijgangers ook nog eens een glimlach.
#paintback
https://tbwa.com/work/paintback
Een Ochtend in het Stedelijk Museum Amsterdam
Donderdag 27 september 2018
|
|
|
|
Erwin Wurm - One Minute Sculptures
Twilight - clarification bucket.
|
|
Bron: https://www.erwinwurm.at/artworks/one-minute-sculptures.html
Gezichten onder de brug
MOAM x Paradiso Event
Donderdag 13 september
Donderdagavond was er een evenement in Paradiso, om het 50-jarige bestaan van het poppodium te vieren. Het leek me een leuke gelegenheid om buiten school met klasgenoten iets leuks te doen, dus woensdag vroeg ik rond wie er mee wilde. Uiteindelijk ben ik met Sarah, Jorah, Bianca en Marijn gegaan, wat hartstikke gezellig was!
Het thema was Paradiso zelf, en alle artiesten die daar ooit hebben opgetreden. De kunstenaars en performers die deze avond hun kunst lieten zien, hebben zich dan ook hierdoor laten inspireren.
In de grote zaal stond een verscheidenheid aan kunst tentoongesteld, waarvan enkele voorbeelden te zien zijn op de afbeeldingen hieronder. Het eerste werk dat ons opviel, was een langwerpige soort van tent, genaamd Magic Mushroom, waar je in kon gaan. Dit hebben we dan ook gedaan (zie foto)!
Het thema was Paradiso zelf, en alle artiesten die daar ooit hebben opgetreden. De kunstenaars en performers die deze avond hun kunst lieten zien, hebben zich dan ook hierdoor laten inspireren.
In de grote zaal stond een verscheidenheid aan kunst tentoongesteld, waarvan enkele voorbeelden te zien zijn op de afbeeldingen hieronder. Het eerste werk dat ons opviel, was een langwerpige soort van tent, genaamd Magic Mushroom, waar je in kon gaan. Dit hebben we dan ook gedaan (zie foto)!
Famke Jansen - Magic Mushroom
An ambiance of colour and softness. Reality moving around you, constantly changing. Disorientation with every step you take.
Het was een hele prettige, veilige sfeer in de Mushroom, kleurrijk en zacht, zoals de maker zelf ook omschrijft. Het was fijn om daar te zijn, in alle rust, afgesloten van de drukte om ons heen, even alleen met ons vijven.
Een werk dat er voor mij verder ook erg uitsprong, was Above Paradise. Het viel op omdat er een spot op was gericht, waardoor het goed zichtbaar was in de verder vrij donkere zaal. Daarnaast is het een werk dat natuur afbeeld, en ook dit stak af tegen de rest van de ruimte, waar vooral veel onnatuurlijke vormen, kleuren, materialen en lichten te zien waren. Het is interessant dat in zo'n drukke ruimte met allerlei prikkels in de vorm van licht en geluid, je aandacht wordt getrokken naar iets dat, misschien wel vanuit een soort oerinstinct, vertrouwd voelt, en er veilig en rustig uit ziet.
Een werk dat er voor mij verder ook erg uitsprong, was Above Paradise. Het viel op omdat er een spot op was gericht, waardoor het goed zichtbaar was in de verder vrij donkere zaal. Daarnaast is het een werk dat natuur afbeeld, en ook dit stak af tegen de rest van de ruimte, waar vooral veel onnatuurlijke vormen, kleuren, materialen en lichten te zien waren. Het is interessant dat in zo'n drukke ruimte met allerlei prikkels in de vorm van licht en geluid, je aandacht wordt getrokken naar iets dat, misschien wel vanuit een soort oerinstinct, vertrouwd voelt, en er veilig en rustig uit ziet.
Marielin Simons - Above Paradise
These re-created landscapes show a glorification of nature. Something that is not real but feels comfortable and plays with the desire to be part of it.
Als laatste wil ik een drietal schilderijen benoemen, gemaakt door BBN Drugslab presentatrice Nellie Benner. In eerste instantie vielen de werken mij niet bijzonder op, maar tijdens een panel dat plaats vond gedurende de avond, werd er een interessante vraag gesteld, waardoor de werken voor mij een stuk boeiender werden. De vraag was of de werken waren gemaakt onder invloed of nuchter. Nellie vertelde dat de bovenste twee werken nuchter waren gemaakt, maar de onderste onder de invloed van microdosis LSD. Vervolgens werd er geanalyseerd dat dit zichtbaar was. Het onderste werk ziet er uit alsof het relaxted is gemaakt, minder haastig. Dit kun je vooral zien in de penseelstreken. Ik vond dat deze extra informatie een nieuwe dimensie toevoegen aan het werk, en ik vind dit het perfecte voorbeeld dat achtergrond informatie je anders kan laten kijken naar kunst.
|
|
|
|
|
|
|
OOG Amsterdam
Woensdag 13 september
|
Tijdens de introductieweek waren en kaartjes voor OOG Amsterdam verloot, en ik was zo gelukkig om een van die kaartjes te krijgen.
OOG Amsterdam is een installatie, gemonteerd aan het ALab, dat in hetzelfde gebouw zit als de Breitner Academie. De installatie gaat over anonimiteit in de stad en gezien worden. In de stad wonen namelijk heel veel mensen, maar dit leidt niet perse tot meer sociaal-zijn. Juist in een stad kun je je ongezien en eenzaam voelen. Ik vond de ervaring in de installatie erg bijzonder, en het raakte me meer dan ik had verwacht. In eerste instantie keek ik uit over de stad, en werd me gezegd eens echt goed te kijken. Vervolgens ging het oog dicht, en volgde er een verhaal aan de hand van animatie, geprojecteerd op een scherm voor me, en een verteller. Er werden veel vragen gesteld. 'Wie ben jij?', 'Waar ga je naartoe?', 'Welk pad volg je?' Deze vragen werden vaak gevolgd door een pauze, waardoor ik er echt over na kon denken. Het ging ook over het verloop van het leven. Dat er soms moeilijke dingen gebeuren, dat het pijn doet. Dat mensen vaak veel pijn in zich hebben zitten, maar dat andere dit niet zien. Dat anderen je überhaupt niet echt zien, maar dat je soms, als je geluk hebt, iemand tegenkomt die je écht ziet. Er zaten voor mij veel herkenbare elementen in, die ook allemaal heel eerlijk waren. Ik denk dat dit ook de reden is dat het me zo raakte. Ik was erg onder de indruk en het duurde nog een tijdje voordat het gevoel wegebde. Al met al vond ik het een erg indrukwekkende ervaring, waarvan ik denk dat het nog lang bij me zal blijven. |
Stik - Street Artist in East London
Headed East - by Jack Harries and Fraser Rigg
